Mahrem
Elif Şafak'ın üçüncü romanı. Şafak, Pinhan ve Şehrin Aynaları'nda kendine özgü dil kullanımı ve "öteki"yi romanın merkezine yerleştirme yaklaşımıyla, yeni bir tavrın da habercisi olmuştu. Mahrem, bu özellikleri bir adım öteye götürmesinin yanı sıra, kurgusal olgunluğuyla da ülkemiz edebiyatına kalıcı bir iz bırakacağını kanıtlıyor.
Mahrem'in alt başlığı "Görmeye ve Görülmeye Dair Bir Roman". Adına uygun olarak bir gözle başlayıp, dört yüzyıla yayılan seyretme ve seyredilme, bakma ve görme, görme ve görülme öykülerini, ikisi de farklı nedenlerle "öteki" olan iki kahramanın hayatlarında birleştiriyor. Görme ve görülme takıntısını bir sözlükle ("Nazar Sözlüğü") kurumlaştırıp, romanında yer alan tüm figürleri karşımıza birer seyirlik olarak çıkarıyor. Mahrem'de "göz" daima dışlanmayla içerilmenin, "ben" ile ötekinin, aşk ile karanlığın orta yerinde, bir geçiş noktasında duruyor; tıpkı "Nazar Sözlüğü"ndeki "Gözbebeği" maddesinde olduğu gibi:
Görmeye ve görülmeye dair
bir roman…
gözbebeği: İnsanlarda
yuvarlak, hayvanların çoğunda ise dikine elips biçiminde olan gözbebeğinin
çapı, irise gelen ışığın miktarına göre değişir. Karanlık ve uzaklık büyütür
gözbebeğini; aydınlık ve yakınlık küçültür. Yani bu kararsız çember, ışık varsa
küçülür, ışık yoksa büyür. Yakına bakarken de küçüldüğüne göre, yakn olan
aydınlıktır, aydınlıktadır. Uzağın payına karanlık düşer. Zaten karanlığı kimse
yakından görmek istemez.
"Aşık olunca da büyür gözbebeği; demek ki aşık
olunan hep uzaktadır. Aradaki mesafenin verdiği acıyı azaltmak için, maşuka
“gözbebeğim!” diye hitap edilir."
-Elif Şafak-
(Arka Kapak)
-Elif Şafak-
(Arka Kapak)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder